Feministok, prekarietateari planto; bizitza duinera salto!

--

Feministok, prekarietateari planto; bizitza duinera salto

Baserritarrak, etxeko langileak, garbitzaileak, kanporatuak, pentsionistak, langabetuak, zaintzaileak, putak, e.a. gara emakume langileak. Gazteak, helduak, euskaldunak, etorkinak gara Euskal Herrian bizi garen emakume langileak. Adin eta kolore ezberdinetako emakumeak gara, bai; gutako bakoitzak modu berezituan pairatzen ditugu krisi ekonomiko sozial honen alde ilunenak. Emakumeon etengabeko prekarizazioa da; krisi ekonomiko hutsaletik harago doan sistemaren krisi sistematikoaren ezaugarri nagusietako bat. Baina prekarietatea izanik gure ezaugarri, gure egoera eraldatzeko apustuak batzen gaitu guztioi. Feministak, prekarietateari planto!Bizitza duinera salto! Egingo baitugu.

Ez gaudelako prest.

Gure bizitza osoan zehar etxeko eta zaintza lanaren inolako errekonozimendurik ez jasotzeko. Behin eta berriro entzun behar izan dugu emakumeok “inaktiboak” ginela, nahiz eta egun guztia lan batean edo bestean pasa. Eta oraingo pentsioen erreformarekin zer? Lan merkatuan baldintza kaxkarretan sartzeko aukera izan genuenok, ordainetan erretiro lan saria jasotzeko eskubidea arriskuan dugu, orain kobratzen dugun kopurura (600€) ere ez baita iritsiko.

Bestalde, lan merkatuan jarduten dugun emakume langileon jarduera gehienetan ezkutukoa da: bai sozialki eta baita administrazioaren aurrean ere. Zaintza lanen karga guztia jasotzen dugunak emakumeak gara eta bateragarritasun politiken fraudea jasan eta pentsio duin bat izateko inolako aukerarik izango ez dugunak ere; ez baikara kotizazio urteetara helduko. Zeinek kotizatu ditu 38 urte?

Emakume langileon errealitatea benetan da larria eta horren adibide dugu emakume gazteon egunerokoa, zeinetan, gure etorkizuna kolokan dagoen. Zailtasunak ditugu lan merkatuan sartzeko, gehienak merkatu ezkutuan gaude lan eskubideak bermatu gabe eta langabezi tasa oso altuak ditugu. Orain, gainera, pentsioen erreformak oinarrizko soldata minimo bat ere ez digu bermatuko.

Baina, prekarietatea eta eskubideen ukazioak ezaugarritzen gaituen arren, ekonomiaren subjektu moduan aintzat hartuak izateko lanean dihardugu. Gure borroka ez baitago krisian! Eta horregatik maiatzaren 1 honetan ere, Euskal Herriko emakumeok kalera aterako gara bizitza duina izatea ahalbidetuko gaituzten eskubideak defendatzeko.

Batetik, emakumeok ekonomiaren subjektu moduan aintzat hartuak izateko bidean ezinbestekoa da lanerako eskubidea oinarri izatea. Lanaren kontzeptuaren inguruko definizio berria eman behar da, lan produktibo eta erreproduktiboaren errekonozimendu soziala, politikoa eta ekonomikoa eman; honela, ekonomiaren kontabilitatean sartuko dena. Hau honela izanik, egun indarrean dagoen etxeko langileen erregimen berezia ezabatzea exijitzen dugu.

Bestetik, Euskal Herriko emakumeok diru sarrera minimoak izateko eskubidea dugu. Emakume bakoitzak beharrezkoak dituen prestazio ekonomiko eta gizarte laguntzak jasotzeko eskubidea oinarri izanik, ezin da Pobreziaren Mugatik behera kokatutako oinarrizko soldata onartzen duen lan hitzarmenik egon. Beraz, egun dauden prestazio eta laguntza ezberdinak pobreziaren mugara iritsi behar dute behintzat.

Gainera, etxebizitza oinarrizko eskubidea izanda, merkatuaren logikatik eta espekulaziotik kanpo geratu behar du eta instituzio publiko politikoetatik hau bermatzeko bitarteko guztiak jarri beharko dira.

Honez gain, egun dagoen zerbitzu publikoen murrizketen aurrean, emakumeak ez gara isilduko; ezinbestean gure bizi baldintzak hobetzeko aurrekontuak exijituko ditugu. Oinarrizko eskubide sozialen aldarrikapenak egi bihurtu behar ditugu: 0 urtetik aurrerako hezkuntza integrala, osasungintza integrala, bazterketa soziala ekiditeko mekanismoak, elkarbizitza unitate eredu ezberdinak aukera berdinak izatea, e.a.

Duintasunik gabeko etorkizunera kondenatu nahi gaituzten arren, guk geuk, gaurdanik dagokigun geroa eraikitzen jardun behar dugu. Gure eskubideen aldeko borrokan, Euskal Herri feminista lortzeko borroka ez baitago krisian. Beraz, maiatzaren 1ean, gure herrietan egingo diren mobilizazioetan parte hartzeko deia egiten dizuegu: zuei, emakume langile guztiei!

Miren Aranguren Etxarte eta Saioa Iraola Urkiola

Euskal Herriko Bilgune Feministako kideak

2011ko maiatzaren 1a

--

MATXISMOARI KAÑA BETI!

--

ERASOEN AURREAN AUTODEFENTSA FEMINISTA!!

Notizia beldurgarriarekin hasi dugu aste hau ere, YANELA ZARUMA CABRERA, 22 urteko neska gazte Burlatarra hilik aurkitu dute Beriaingo La Morea lakuan.

         Erailketa hau ez da kasu isolatua, 2011ri hasiera eman genionetik, indarkeria sexistaren ondorioz eraildako bigarren emakumea baita. Ezin ahaztu 2010ean ere 8 emakume izan zirela erailak. Indarkeria kasuak pillatzen doaz eta egoera honen aurrean feministok kezkatuak, nazkatuak eta haserre gaude.

Emakumeon kontra ematen diren eraso guztietan sexismoa inplizituki bada ere beti agertzen da. Hortaz, Yanela emakume izateak bere erailketan eragina izan duela iruditzen zaigu. hildakoa eta hiltzailearen arteko menpeko harremana ezin aipatu gabe utzi. Emakumeen kontrako indarkeria egiturazkoa den indarkeria da, jendarteak antolatzeko duen eredutik hasi eta gure bizitzako esparru guztietan ematen dena. Patriarkatuak sexuen artean ezartzen dituen botere harremanek ahalbideratzen dute indarkeria sexista eta batzuetan zuzenean ematen da eta besteetan aldiz zeharka.

Minduta gaude, emakumeen kontrako indarkeriak ez duelako etenik, horren adibide dira aurten eraildako bi  emakumeak, baita 2009tik desagertua dagoen Nora Gasteiztarraren kasua ere. Indarkeria mota hau gure gizartean gertatzen den giza eskubideen urraketa larrienetakoa eta hedatuenetakoa da. Emakumeon aurkako indarkeria patriarkatuaren oinarrian dago, eta honek, gizartean emakumeok jasaten dugun mendekotasuna betikotzeko kontrol  mekanismo gisa erabiltzen du biolentzia.

Ozen salatu nahi dugu Yanelaren erailketa. Lehen bait lehen gertatu dena argitzeko eskatzen dugu batetik. Bestetik familia eta lagunei gure elkartasun eta babes osoa adierazi nahi diegu une gogor hauetan. Emakumeon indarkeriaren aurrean erantzunkizuna guztiona da. Jendarte eredu berri bat beharrezkoa dugu.

Azken hilabetetako gertaera larri hauek beldurra zabaldu dute jendartean. Txikitatik irakatsi digute emakumeoi beldurra sentitzen, honek emakumeok espazio publikoetan lasai eta aske ibiltzea eragozten digu. Beldur honen helburua ez da inondik inora gu babestea, baizik eta izu sentimendua areagotzea eta gu geldirik mantentzea. Ez gaituzte gure gorputzen burujabe egin nahi eta ezta gure bizitzen jabe ere.

 Beldurtzen gaituenaren aurrean, erasoen aurrean, autodefentsa feminista eta gure arteko elkartasuna lantzen jarraituko dugu. Yanelari gertatua, guztioi gertatu zaigula sentitzen dugulako, oihu egin nahi dugu: Indarkeri sexistarik ez!  Emakumeon kontrako indarkeriari aurre hartu!

Euskal Herriko Bilgune Feminista

2011ko Apirilak 5ean

Madrilgo feminista auziperatuekin elkartasuna!

EKINTZA FEMINISTAK LAIKOTASUNAREN ALDE!

COMPLUTENSEKO TITIEKIN ELKARTASUNA

EPAIKETARIK EZ!!

KONTZENTRAZIOA: larunbat hontan, APIRILAK 2, eguerdiko 12etan BUENPASTOR aurrean

ZABALDU ETA AGERTU!!!

Transmarikabollo koordinadora feminista

(Medeak, Bilgune Feminista, Ehgam, Garaipen, Ibaetako emakume asanblada)

Hemen gertatutakoaren inguruko azalpenak eta hainbat talde feministek ateratako koomunikatu bateratua:

"Renombrar el mundo desde nosotras"

El movimiento feminista de Madrid vuelve a tomar la calle para decir: ¡Basta ya! ¡Basta de machismo, de sexismo y de homofobia! ¡Basta ya de controlar nuestros cuerpos! ¡Basta ya de instituciones protegidas por el estado que perpetúan el sistema patriarcal! ¡Basta ya de criminalizar y perseguir a las mujeres y lesbianas que el 10 de marzo gritaron este mismo “¡basta ya!” en la Capilla de Somosaguas!

Vivimos en una sociedad en la que los valores católicos cortan de manera transversal la vida social y política impregnando nuestra cotidianeidad. La iglesia católica se presenta como una institución que posiciona como sujeto universal al estereotipo de hombre blanco, heterosexual, sometiendo e invisibilizando no solo a las mujeres blancas, occidentales y heterosexuales, sino también a multiplicidad de identidades como lesbianas, transexuales, transgénero, de distintas etnias, intersexuales y un largo etcétera.

Una prueba de todo esto es el lenguaje sexista utilizado en las noticias, que publicadas a raíz de los sucesos ocurridos, nos invisibiliza una vez más, ya que esta acción surgió y se desarrolló de manera espontánea, única y exclusivamente por mujeres y/o lesbianas.

El entramado de la acción consistía en ir en procesión hasta la capilla de Somosaguas simbolizando el papel sumiso que se le otorga a la mujer desde la iglesia, que atraviesa nuestra cultura occidental, aún sin ser creyentes. El hecho de que el pañuelo morado estuviese presente en nuestra acción fue una manera más de reivindicarla como feminista. Al llegar a la capilla el grupo entramos de forma no violenta, sin ataques directos a las personas que se encontraban en el interior. Allí hicimos un círculo de mujeres y/o lesbianas y leímos un comunicado en el que se explicaba cómo la iglesia actúa como una institución que promulga unos valores machistas y heteropatriarcales. A continuación, citamos frases pertenecientes a instituciones y figuras íntimamente relacionadas con la iglesia que sentencian y criminalizan nuestros cuerpos. Tras la lectura, la mayoría de las que allí decidimos desnudarnos de cintura para arriba mostrando los mensajes que teníamos escritos en nuestros torsos, con la intención de reivindicar la re-apropiación de nuestros cuerpos y la identidad de cada una. En ese momento, entre lemas y consignas feministas, algunas mujeres empezaron a besarse visibilizando el lesbianismo y reivindicando una sexualidad libre. Finalmente, abandonamos la capilla sin causar ningún daño.

Después de lo expuesto, consideramos que:

• El hecho de entrar en una capilla y no en cualquier otro espacio religioso, se debe a que nuestra tradición cultural es judeocristiana y no musulmana, hinduista o de cualquier otra índole, para no apropiarnos de realidades que son ajenas a nuestra experiencia. Aunque nosotras luchamos desde nuestra realidad, siempre apoyaremos cualquier iniciativa feminista llevada a cabo desde otras identidades y culturas.

• No se puede construir una sociedad nueva, diferente, no heteropatriarcal, sin innovar en sus formas y en su lenguaje. Sólo rompiendo los esquemas ya establecidos podremos crear otros nuevos que nos permitan renombrar el mundo desde nosotras.

¡Por la re-apropiación de nuestros cuerpos! ¡Por una sociedad feminista y laica!

--